پيشينه محبت خدا به انسان به پيش از آفرينش او باز مي گردد در عقايد اسلامي چنين آمده كه اگر خدا انسان را دوست نمي داشت او را هرگز نمي آفريد ، خدا انسان را بيش از ديگر موجودات دوست داشت از اين جهت به او عقل داد چيزي كه ساير موجودات از آن محروم بودند.

او به انسان آزادي داد تا خود راه خويش را انتخاب كند در حالي كه ديگر موجودات را به صورت هماهنگ در مسيري قرار داد كه امكان تخلف از آن برايشان ممكن نبود او به انسان توانايي تحقيق ، مطالعه و پيشرفت بوسيله عقلش را داد تا بدين طريق بر ساير آفريده ها مسلط شود او انسان را آفريد و به او و آفرينشش باليد او انسان را از مايعي بي مقدار آفريد ولي به او صورتي نيكو داد او انسان را در سختي و رنج آفريد ولي به او دانش آموخت ؛ و بينا و شنوايش كرد تا راه خويش را باز شناسد و زشت را از زيبا و خوب را از بد تشخيص دهد اما براي آنان كه به راه كج مي روند هم راه بازگشت را باز گذاشت و خود را مهربان و دوستدار آنان معرفي كرد او به گنهكاران گفت كه در صورت بازگشت همه آنچه را كرده اند مي بخشد چرا كه هيچ گناهي نمي تواند بزرگتر از رحمت او باشد او آنقدر از رحمت خود براي توبه كنندگان گفت كه مردم گمان كردند خدا گنه كاران توبه كار را بيشتر از آناني كه گناه نكرده اند دوست دارد چرا كه اين پيام را از طريق پيامبرش به همگان داده بود كه حتي اگر غير مسلماني ايمان بياورد و از مخالفت با خدا دست بر دارد من همه گناهان گذشته او را مي بخشم و همه گناهانش را به خوبي تبديل مي كنم تا جايي كه براي او حتي يك گناه باقي نماند و آن شخص را داخل در بهشتي مي كنم كه تنها بي گناهان به آن وارد مي شوند