۱. امام صادق عليه السلام: هر كه خودپسند باشد، نابود مى ‏شود، و هر كه خودرأى باشد، از بين مى ‏رود. عيسى بن مريم عليه السلام فرمود: «من بيماران را مداوا كردم و به اذن خدا شفايشان دادم. كور مادرزاد و پيس را به اذن خدا بهبود بخشيدم. مردگان را معالجه كردم و به اذن خدا زندگى دوباره دادم»، و در صدد معالجه احمق برآمدم؛ امّا نتوانستم او را اصلاح كنم!».
گفته شد: اى روح خدا! احمق كيست؟
فرمود: «خودرأىِ خودپسند؛ كسى كه همه برترى ‏ها را در خود مى ‏بيند و براى كسى بر خود برترى قائل نيست، و هر حقّى را براى خود مى‏ داند و براى كسى برخود، حقّى قائل نيست. اين همان احمقى است كه براى درمان او چاره‏اى وجود ندارد».(۱)

۲. امام صادق عليه السلام: از خدا بترسيد و به يكديگر حسادت نورزيد. يكى از كارهاى عيسى بن مريم عليه السلام گشت و گذار در شهرها بود. روزى با يكى از ياران خويش كه مردى كوتاه‏ قد بود و غالباً عيسى عليه السلام را همراهى مى‏ كرد، براى گشت و گذار بيرون رفت.
چون به دريا رسيد، با يقين درست «بسم اللَّه» گفت و بر روى آب حركت كرد. مرد كوتاه ‏قد كه ديد عيسى عليه السلام بر آب گذشت، او نيز با يقين درست «بسم اللَّه» گفت و بر روى آب حركت كرد و چون به عيسى عليه السلام رسيد، دچار غرور شد و گفت: عيسى كه روح خداست، بر آب راه مى‏ رود، من هم بر آب راه مى ‏روم. پس برترىِ او بر من چيست؟! در اين هنگام، در آب فرو رفت. از عيسى عليه السلام كمك طلبيد.
عيسى عليه السلام دستش را گرفت و او را از آب بيرون آورد، و سپس به او فرمود: (۲)
«مگر چه گفتى، اى مرد كوتاه؟!».
گفت: با خودم گفتم: اين روح خدا بر آب مى ‏رود، و من هم مى ‏روم، و از اين بابت دچار غرور شدم.
عيسى عليه السلام به او فرمود: «تو خود را در غير آن جايگاهى قراردادى كه خداوند قرارت داده بود (پايت را از گليم خود درازتر كردى‏]. خداوند هم براى سخنى كه گفتى، بر تو خشم گرفت. پس، از گفته خود به درگاه خدا توبه كن».
مرد توبه كرد و به مرتب ه‏اى كه خداوند، او را در آن قرار داده بود، بازگشت. بنا بر اين، از خدا بپرهيزيد و به [مقام و مرتبه‏] يكديگر حسادت نورزيد.(۳)

۳. عيسى عليه السلام و مردى از حواريانش از بنى اسراييل، در قلعه دزدى به وى برخورد كردند. زمانى كه او آن دو را ديد، خداوند به دلش انداخت كه توبه كند. به خودش گفت: اين، عيسى بن مريم عليه السلام روح و كلمه خدا و اين هم حوارى اوست. اى بدبخت! تو كيسى؟ اى دزد بنى اسراييلى! راه‏زنى مى ‏كنى. اموال مردم را مى ‏گيرى. خون مى ‏ريزى.
بعد هم پشيمان از كرده خويش به سمت آنها فرود آمد. وقتى به آن دو رسيد، به خودش گفت: تو مى ‏خواهى با اين دو همراه شوى؟ تو اهل اين كار نيستى. همان‏طور كه خطاكارِ گناهكارى مثل تو، راه مى‏ رود، از پى آنان راه برو.
حوارى، سرش را به سمت او چرخاند و وى را شناخت و پيش خودش گفت:
به اين خبيث بدبخت و راه رفتنش پشت سر ما، نگاه كن. خداوند متعال به دل آن دو انداخت كه وى پشيمان است و توبه كرده، و نيز اين كه حوارى، آن شخص را پيش خودش كوچك كرد و خود را بالاتر از او دانست. خداوند متعال به عيسى بن مريم عليه السلام وحى كرد كه به حوارى و دزد بنى اسراييل فرمان بده كه همه كارهايشان را از نو انجام دهند. و گفت: به خاطر پشيمانى و توبه دزد، همه گذشته او را بخشيدم؛ امّا كارهاى [خوب‏] حوارى، به خاطر خودشيفتگى و برترى دادن خود به اين توبه‏ كار، از بين رفت.(۴)

پاورقی:
(۱). الاختصاص: ص ۲۲۱ عن أبي الربيع الشامي، بحار الأنوار: ج ۱۴ ص ۳۲۳ ح ۳۶.
(۲). ارتمس في الماء: إذا انغمس فيه حتى يغيب رأسه وجميع جسده فيه( لسان العرب: ج ۶ ص ۱۰۱« رمس»).
(۳). الكافي: ج ۲ ص ۳۰۶ ح ۳ عن داود الرقّي، بحار الأنوار: ج ۱۴ ص ۲۵۴ ح ۴۹.
(۴). كتاب التوّابين لعبد اللَّه بن قدامة: ص ۸۸.