۱. عيسى بن مريم عليه السلام [نان‏] جو مى ‏خورد و پياده راه مى ‏رفت، و چارپايى سوار نمى ‏شد و خانه ‏اى نداشت، و چراغ نمى ‏افروخت ...(۱)
هيچ گاه ميان زمين و پوستش چيزى جز همان جامه ‏اش، قرار نداد. هرگز غم چاشتى و شامى را نخورد. چيزى از خواسته ‏هاى دنيوى را نخواست. با ناتوانان و زمين گيران و بينوايان مى ‏نشست. هرگاه خوراك را بر روى چيزى مى‏ نهادند و به نزدش مى ‏آوردند، آن را روى زمين مى ‏گذاشت. و هيچ گاه با نان، خورشتى نخورد. از دنيا به اندك توشه ‏اى بسنده مى ‏كرد و مى ‏فرمود: «همين هم براى كسى كه مى ‏ميرد و بر آن حسابرسى مى ‏شود، بسيار است».(۲)

۲. عيسى بن مريم عليه السلام‏- پيوسته به يارانش مى ‏فرمود: واى بر كسى كه دنيا، همّ و غم اوست و گناهان، كردار او! فردا [ى قيامت‏]، او نزد پروردگارش چه رسوا مى ‏شود.(۳)

پاورقی:
(۱). الزمانة: مرض يدوم زماناً طويلًا( مجمع البحرين: ج ۲ ص ۷۸۲« زمن»).
(۲). تاريخ مدينة دمشق: ج ۴۷ ص ۴۱۸، الدرّ المنثور: ج ۲ ص ۲۰۸.
(۳). الأمالي للمفيد: ص ۲۰۹ ح ۴۳ عن ابن سنان عن الإمام الصادق عليه السلام، بحار الأنوار: ج ۱۴ ص ۳۲۵ ح ۳۸؛ الزهد الكبير: ص ۱۶۸ ح ۳۸۴، تاريخ دمشق: ج ۴۷ ص ۴۶۲ وفيه« يقتضي» بدل« يفتضح» وكلاهما عن عيسى المرادي، إحياء العلوم: ج ۳ ص ۳۰۲ وفيه« بذنبه» بدل« عند ربّه».