۱. عيسى بن مريم عليه السلام بر گورى گذشت كه صاحب آن عذاب مى ‏شد.
دگر سال نيز بر همان گور گذشت و ديد عذاب نمى‏ شود. فرمود: «خداوندا! پارسال بر اين گور گذشتم، عذاب مى ‏شد، و امسال كه بر آن مى‏ گذرم، عذاب نمى ‏شود!».
خداوند به او وحى فرمود كه: «فرزندى شايسته از او بزرگ شد. راهى ساخت و يتيمى را پناه داد و من به سبب اين كارهاى فرزندش، او را آمرزيدم».(۱)

۲. عيسى عليه السلام و يارانش بر گورى ايستادند كه مرده ‏اى را در آن مى ‏گذاشتند. پس، از گور و تنگى آن سخن به ميان آوردند. عيسى عليه السلام فرمود:«شما در جايى تنگ‏تر از گور، يعنى رَحِم مادرانتان بوده ‏ايد، ليكن هرگاه خداوند بخواهد كه فراخ گردانَد، مى ‏گرداند».(۲)

پاورقی:
(۱). الكافي: ج ۶ ص ۳ ح ۱۲، عدّة الداعي: ص ۷۷ كلاهما عن الفضل بن أبي قرّة عن الإمام الصادق عليه السلام، الأمالي للصدوق: ص ۶۰۳ ح ۸۳۷ عن إبراهيم بن محمّد عن الإمام الصادق عليه السلام عنه صلى الله عليه و آله، روضة الواعظين: ص ۴۷۰ عن رسول اللَّه صلى الله عليه و آله، بحار الأنوار: ج ۶ ص ۲۲۰ ح ۱۵.
(۲). البداية والنهاية: ج ۲ ص ۹۱، تاريخ دمشق: ج ۴۷ ص ۴۶۸، الدرّ المنثور: ج ۲ ص ۲۱۰ نقلًا عن أحمد وكلّها عن وهب بن منبه.