در اناجیل و رساله های عهد جدید مطالبی از کتب عهد قدیم و صحف انبیاء نقل می کنند که یا اصلاً وجود ندارد و یا با آنچه در کتب عهد قدیم است مطابقت نمی کند ؛ و برای نمونه به موارد زیر اشاره می شود.
۱- در انجیل متی باب۲ شماره ۲۳ می نویسد: وعیسی آمد در بلده مسمّی به ناصره ساکن شد تا آنچه به زبان انبیاء گفته شده بود تمام شود که به ناصری خوانده خواهد شد.
در صورتیکه اگر تمام کتب انبیاء کاوش شود اثری از این که عیسی به ناصری خوانده شد یافته نمی گردد.
۲- در انجیل متی باب۲۷ شماره ۹ می نویسد: آنگاه سخنی که به زبان ارمیای نبی گفته شده بود تمام گشت که سی یاره نقره را برداشتند بهای آن قیمت کرده شده که بعضی از بنی اسرائیل بر او قیمت گزاردند و آنها را به جهت مزرعه کوزه گر دادند چنانکه خداوند به من گفت. ولی در کتاب ارمیای نبی از اول تا آخر چنین جمله ای یافته نمی شود.
۳- در انجیل متی باب۱ شماره ۲۲ می نویسد: و این همه برای آن واقع شد تا تمام گردد کلامی که خداوند به زبان پیغمبر گفته بود که اینک باکره آبستن شده پسری خواهد زائید و نام اورا عمانوئیل خواهند خواند که تفسیرش این است خدا با ما.
از این جمله معلوم می شود که اسم این پسر باید عمانوئیل باشد و حال آن که در هیچ جا عیسی به این نام مسمی نگردیده و خوانده نشده است.
۴- در انجیل مرقس باب ۲ شماره ۲۵-۲۶ می نویسد: او به ایشان گفت مگر هرگز نخوانده اید که داود چه کرد چون او و رفقایش محتاج و گرسنه بودند چگونه در ایام ابیاتار رئیس کهنه به خانه خدا در آمده نان تقدمه را خورد که خوردن آن جز به کاهنان روا نیست و به رفقای خود نیز داد.
و در انجیل لوقا باب۶ شماره۳-۴ این مطلب هم آمده ولی این جملات با آنچه در باب۲۱-۲۲ سموئیل اول آمده سه جهت اختلاف دارد:
اول: رئیس کهنه اخی ملک بوده نه ابیاتار.
دوم: داود تنها بوده و رفقائی همراه نداشته.
سوم: نان تقدمه را تنها خود تناول کرده و به رفقایش نداده است.
۵- در رساله به غلاطیان باب۳ شماره۱۳ می نویسد: مسیح ما را از لعنت شریعت فدا کرد چون که در راه ما لعنت شد چنان که مکتوب است ملعون است هر که بر دار آویخته شود.
ولی آنچه در سفر تثنیه باب ۲۱ شماره ۲۲-۲۳ آمده چنین است: و اگر کسی گناهی را كه مستلزم موت است کرده باشد و کشته شود و او را به دار کشیده باشی، بدنش در شب بر دار نماند او را البته در همان روز دفن کن زیرا آنکه بر دار آویخته شود ملعون خداست.
چنانچه مشاهده می شود حکم تورات در مورد فرد گناهکاری است که مستحق دار شده باشد نه هر که بر دار آویخته گردد و لی پولس حکم تورات را از مورد خاصش خارج ساخته و بر هرکه بر دار آویخته شود اعم از بی گناه و گناهکار شامل ساخته است.