آئین اعتراف
«پس نزد یکدیگر به گناهان خود اعتراف کنید» (یعقوب، ۵: ۱۶)
آئین اعتراف، یکی از آئین های مقدس هفتگانه کلیسا است. طبق این آئین، بخشی از مسیحیان معتقدند هر چند وقت یکبار با اعتراف به گناهان خود نزد دیگران، روح خود را از آلودگی پاک می کنند. طبق آنچه در تاریخ مسیحیت آمده، این سنت دیرینه با تحولات اساسی روبرو بوده است. در ابتدای امر و قبل از شکل گیری کامل چنین اعتقادی هر کس در طول عمر خود فقط یکبار می توانست اعتراف کند آن هم در میان عموم مردم. اما در قرن ششم آئین اعتراف تغییر کرد و بیشتر خصوصی اجرا می شد. دیگر متصور نبود که توبه و آشتی تنها یک بار در عمر ممکن باشد. امروزه آئین اعتراف مورد اتفاق همه مسیحیان نیست و پروتستان ها، برخلاف متن صریح کتاب مقدس، اعتقادی به آن ندارند.
شاید مهمترین دلیل این تحولات این است که انسان آبروی خود را محترم می داند و برای هیچ کس، خورد شدن و شکسته شدن نزد دیگران خوشایند نیست. آبرو از مهمترین دارایی های انسان است که حتی گنهکارترین افراد نیز حاضر به بردن آبروی خود با وجود همه آن گناهان نیستند. و چه بسیار انسانها که از ترس آبروی خود مرتکب قتل شدند تا کسی پی به اسرار آنها نبرد.
در نظر داشته باشید طبق اعتقاد مسیحیان با اعتراف شخص گنهکار، عذابی که برای او در ملکوت خدا در نظر گرفته شده بود بخشیده می شود، اما مکافات عمل وی در این دنیا هر چه باشد بر او تحمیل خواهد شد.
خوب است بدانیم که سنت اعتراف در برخی گناهان هیچ سودی ندارد. چرا که برخی گناهان اصلا آمرزیده نمی شوند از جمله گناه ارتداد و کفر به روح القدس.