۱. عيسى بن مريم عليه السلام: خداى متعال را بسيار ياد كرده و ستايش و تقديس كنيد و از او فرمان بريد؛ زيرا هر يك از شما كه خداى متعال از او خشنود باشد، همين اندازه‏ كافى است كه در دعا بگويد: بار خدايا! خطا و گناه مرا ببخش، و زندگى ‏ام را رو به راه كن، و مرا از ناملايمات در امان دار، اى پروردگار من!(۱)

۲. عيسى بن مريم عليه السلام‏- در پاسخ به اين پرسش كه: برترين مردم چه كسى است؟-: كسى كه گفتارش، ذكر [خدا] باشد.(۲)

۳. خداى تعالى به عيسى بن مريم «اى عيسى! من كسى را كه فراموشم كند، فراموش نمى ‏كنم. پس چگونه كسى را كه به ياد من است، فراموش مى ‏كنم؟! من از كسى كه نافرمانى ‏ام كند، دريغ نمى‏ كنم. پس چگونه از كسى كه فرمانم مى ‏برد، دريغ مى ‏ورزم؟!».(۳)

۴. عيسى عليه السلام از پروردگارش درخواست كرد كه نسبت شيطان را با آدميزاد به او نشان دهد. فرمود: « [نشانم داد و ديدم كه‏] سر شيطان، مانند سر مار بود و سرش را گذاشته بود بر آنچه به دل آدمى‏ (۴) خطور مى ‏كند. هرگاه بنده پروردگارش را ياد مى ‏كرد، شيطان، كنار مى ‏كشيد، و وقتى دچار غفلت مى ‏شد، او به وسوسه مى ‏پرداخت».

پاورقی:
(۱). الزهد لابن حنبل: ص ۷۲ عن وهب بن منبه، الدرّ المنثور: ج ۲ ص ۲۱۰.
(۲). تنبيه الخواطر: ج ۱ ص ۲۵۰؛ وراجع: تاريخ دمشق: ج ۴۷ ص ۴۳۹.
(۳). جامع الأخبار: ص ۵۰۹ ح ۱۴۱۷.
(۴). فتح الباري: ج ۸ ص ۷۴۲ و ج ۶ ص ۵۶۳ نقلًا عن ابن أبي داوود في كتاب الشريعة، الدرّ المنثور: ج ۶ ص ۴۰۶.